`ben`le yüzleşmek

Yüzleşmek... Ağır bir sözcük değil mi? Yüklemi olduğu cümleye bir ağırlık katıyor, yapılmasını güç kılıyor. Hatta o kadar güç ki insan kendisiyle bile yüzleşirken zorluk çekiyor, ağır geliyor, "yapamayacağım" deyip kestirip atıyor, kaçıyor...

Başlangıçta zor değilmiş gibi görünüyor. Çünkü bildiğin kişidir `ben`. Yılların onunla geçmiş, en iyi tanıdığın, sırdaşın olmuştur. Olup biteni bildiği halde yüz yüze konuşamazsın `ben` ile. Çekinirsin... Hani dedim ya zordur gerçekten konuşmak.

Bir gün `ben` e dönüp "konuşalım mı?" dediğinde henüz zamanı olmadığını söyler. Ancak zamanı o da bilmez. Bir kere ötelenmesi ona iyi gelir. Ancak bir süre sonra geç olabileceği korkusu dolar insanın içine. Ortada hiçbir şey yokken birden kötü olur insan, canı sıkılır... Bir süre sonra uzun bir zaman diliminin hayatına girmesine izin verir. Bu zaman dilimi düşünmek için fırsattır ona... Bu mola sırasında hep yüzleşmeyi düşünür... Aklından atmaya çalışır... Her ikisini de yapamamasının sebebi de korkaklığıdır. Korkaktır biraz. Belki de fazlasıyla korkaktır bu konuda... Gün gelir konuşulacaklar çoğalır, henüz hiçbir şey konuşulmadığı için bu yük ona ağır gelir. Pişmanlık duyar yük hafifken neden yapmadığına... "Neden o zaman yüzleşmedimki" der... Zaman dilimi öyle ya da böyle dolar... Molayı hisler değişir diye almıştır ama hiçbir şey değişmemiştir, aksine güçlenmiştir... Ancak `ben` çok yanılmıştır. Aslında her şey değişmiştir ve pişmandır. Değişmeyen şu olmuştur; `ben` hala kibirlidir. Suçu `sen`'de arar.

Şimdi `ben` tekrar bir mola verecektir ama en azından eskisi kadar korkmaması gerektiğini hissediyordur. Yoksa yanılıyor mudur?